من توبه کرده ام ..

برای نوشتن نیامده ام که : 

نوشتن دردی را دوا نمی کند 

آمده ام گوشه ای بنشینم  

از ایستادن بی خودی کنار آن دیوار خسته شده ام.. 

حالا دیگر نه منتظرم و نه چشم به راه کسی هستم 

و تنها 

در این نظاره گه غروب طلایی خورشید 

به التماس قطرات باران ایستاده ام 

که عشق را دوباره برایت معنا کنند : 

و اما این بار نه به نام من! 

که حالا دیگر مرده ام 

آرزویم این است که گناه نابخشودنی ام را فراموش کنی 

که ببخشی  

که بروی.. 

آری !! 

گناه من همین بس که ! 

سرود عشق را زمزمه کرده ام 

ولی نه به امید رسیدن 

که خود می دانستم! 

راهی برای رسیدن وجود ندارد 

و این یک رویای شیرین است 

که به کام یک کابوس بزرگ فرو می رود!
سحرگاه نزدیک است 

زیر آن درخت 

تکه سنگی است 

که روی آن نوشته ام : 

خودش می داند! 

من حالا به نزد خدا خواهم رفت 

و برایش سیب سرخی خواهم برد  

و صداقتم را زار خواهم زد که:   

من توبه کرده ام!